ریاضت در عرفان اسلامی و عرفان بودایی

ریاضت و تحقیر دنیا و پرهیز از لذتهای دنیوی از مشخصههای بارز در ادیان هندی و به تبع آن در آیین بودا است. از طرفی در تعالیم عرفان اسلامی نیز توصیه به مراقبه و تزکیه نفس و دوری از دلبستن به دنیادیده میشود. بی شک تأثیرگذاری در دنیای مادی و ماورای آن نیازمند قدرت روحی و پرورش قدرت انسانی است که با استفاده از تمرینها و برنامه های منسجم ایجاد میشود که در اصطلاح به آن ریاضت گفته میشود.
در طول تاریختمدن بشری تا به امروز، گروه ها و فرقه های مختلف عرفانی ظهور کردهاند که هریک از آنها در صدد رساندن بشریت به شناخت و کشف حقایق عالم بودهاند. هریک از این گروه ها برای رسیدن به این هدف مسیرهای متعددی را معرفی کردهاند؛ اما راه و سلوکی که اکثر فرقه ها به آن توجه ویژهای داشته اند، تمسک به زهد و ریاضت در راه رسیدن به مقام والایی انسانیت است.
عرفانهای موجود در جهان، از یک حیث به عرفانهای توحیدی و غیرتوحیدی تقسیمبندی میشوند که از بین عرفانهای توحیدی میتوان عرفان اسلامی را جزو عرفانهایی دانست که توجه ویژهای بر بحث ریاضت داشته است؛ همچنین در بین عرفان های غیرتوحیدی، آیین بودا مسئله عرفان و سیروسلوک را از طریق ریاضت مثمرثمر میداند