گذری بر احوال و اشعار فرخی سیستانی

از دوران آغازین سرایش نخستین اشعار که توسط رودکی، شاعر پارسی سرای ایرانی که در دوران سامانی در قرن چهارم سروده، میتوان نشانههای شادی و شادخواری و عیش و عشرت و
البته عشرتطلبی را مشاهده کرد. برای مثال در شـعر رودکـی با هـمین بیـت میتوان دید که تا چه میزان عشرتجویی و کامجویی در بین شاعران و مردم ایران زمین مطرح بوده:

شـــاد زی بـــا ســـیاه چشـــمان،
شـــاد کـــه جهـــان نیســـت جـــز فســـانه وبـــاد
زآمـــده شـــادمان ببایـــد بـــود وز گذشـــته نکـــرد بایـــد یـــاد
شـــاد بودهســـت از ایـــن جهـــان هرگـــز هیـــچ کـــس؟ تـــا از او تـــو باشـــی شـــاد

رودکی، عنصری، منوچهری، سنایی و فرخی و… امیدبخشی و نشاط انگیزی و خوشی اشعارشان بیشتر از باقی شاعران بوده که این مورد را میتوان ناشی از اوضاع اجتماعی، نوع حکومت وطرز نگرش این شاعران به موضوعات جامعه و زندگی دانست. هرچه بیشتر در ادبیات فارسی چه نثر و چه نظم ژرف نگاه کنیم، متوجه میشویم که با گذر زمان و رسیدن به قرن هفتم و هشتم و حمله مغول، دوران غم و اندوه شروع شده و اشعار شاعران هم تغییر یافته و مضامین به سمت و سوی اندوه و البته عرفان کشیده شده، البته شاعرانی همچون موالنا، سعدی و حافظ از امید و شادی سخن گفتهاند؛ اما چندان صحبتی از عیش و عشرت مطرح نیست؛ اما باز هم وجود خلق اشعاری که در آنها سخن از امید و شادی باشد، در دوران اختناق از ارزشمندترین نوشتهها میباشد که نویدبخش آدمیان است