کودک شکرگزار

کودک را میتوان به گیاهی تشبیه کرد که تمام خصایل آن در بذر، به حالت پنهان وجود دارد و در مراحل رشد به تدریج از حالت پنهان به صورت آشکار در می آید. به همان سان که بذر برای بروز دادن خصایل خود به شرایط مساعد بیرونی همچون نور، رطوبت و هوا احتیاج دارد کودک نیز برای شکوفا کردن خصایل درونی به محیط اجتماعی و تربیتی مناسب نیاز دارد. در نگرش به بنیادهای نظری ادبیات کودک از جمله و مسائل مربوط به جایگاه، کارکرد و تکیه گاه های نقد شناسانه آن رویکردهای متفاوتی وجود دارد. یکی از این رویکردها که طی چند دهه اخیر نظر بسیاری را به خود جلب کرده است مرتبط کردن ادبیات کودک با روانشناسی کودک است. این ارتباط از جمله برای این اهمیت دارد که اوال چنان که گفتیم ادبیات جدید کودک اساسا متوجه دنیای کودکی و کیفیات و مالحظات مربوط به آن است و ثانیا بسیاری از نظریه پردازان ادبیات کودک از می کوشند پایههای سنجش کیفیات آثار ادبی نوشته شده برای کودکان را، برابر با خصوصیات و نیازهای ذهنی کودکان قرار دهند