کودکان ادب از که آموختند؟

مرور گذشته نشان میدهد که از زمان های دور حداقل یونان باستان و مشخصا نوشته ها یا افلاطون استفاده از ادبیات، قصه و افسانه ها برای تربیت کودکان رایج بوده است. گمان عمومی بر این است که روایتها و داستانها، زبان قدرتمندتر و البته نزدیکتری به دنیای کودکانه هستند. آنها با این زبان راحتتر ارتباط برقرار میکنند اما حوزه ادبیاتی که برای کودکان استفاده میشد چندان تفاوت مشخصی از ادبیات بزرگسال نداشت و گاهی آثار ادبی مکتوبی که در واقع برای بزرگساالن نوشته شده بود، به منظور آموزش به کودکان مورد استفاده قرار میگرفت. این از نیمه قرن نوزدهم بود که به تدریج ادبیات کودک، راهی جدا از ادبیات بزرگسال در پیش گرفت و به عنوان یک حوزه پژوهشی مستقل، دستورکار ویژه و مختص خویش پیدا کرد. از آن زمان تاکنون ادبیات کودکان در سراسر جهان به عنوان یکی از حوزههای مهمتربیت و آموزش کودکان محسوب میشود؛ میتواند گنجینه ای غنی و پربار برای دوران کودکی به ارمغان آورد. در کشور ما هم اندک اندک زمزمه هایی از شکل گیری یک جریان در حوزه آموزش از طریق ادبیات شنیده میشود علیرغم این تلاش ها، کمتر نوشته ای به بررسی مبانی این رویکرد پرداخته است و کوشیده است آن را مورد بررسی قرار دهد.