نهج الرایه (جنگهای زمان پیامبر)

جنگ، واژهای پارسی و کهن و پر کاربرد به معنای هر گونه درگیری (ذهنی و لفظی و بدنی)  افراد با خود یا با دیگران، خصوصا به معنای زد و خورد خشن میان گروهها و اقوام و ملتها و کشورها به انگیزه های مختلف؛ مد نظر است. برای درک عمیق دیدگاه اسالم در باره جنگ، بررسی مقوله جنگ پیش از اسالم در میان عرب جاهلی و نیز ادوار مختلف پس از آن ضروری است. مردم عرب در دوران جاهلیت به اقتضای زندگی قبیله ای و شرایط جغرافیایی محیط زیستشان، گونه ای عصیان گری داشتند و همواره از اطاعت از حکومت یا سیاستی خاص سر باز میزدند. آنان برای ریاست به رقابت و حتی با خویشاوندان خود به معارضه میپرداختند. فراوان ً واژگان مربوط به جنگ و وسایل جنگی در ادبیات عرب، خصوصا اشعار و نوشته های بر جای مانده در پاره ای منابع بابلی و آشوری، نیز این موضوع را تأیید میکند. انتقام جویی از جمله فضائل کهن اعراب و موجب فخر آنها و خون خواهی، قانون برتر صحرا به شمار میرفت