سیستم های آموزشی در فرهنگ غرب و شرق

آموزش فرایند تسهیل یادگیری، یا کسب دانش، مهارت، ارزش، اخالق، اعتقادات و عادتها است. روشهای آموزش شامل تدریس، آموزش عملی، داستان گویی، بحث و پژوهش هدایت شده است. آموزش غالبا تحت راهنمایی مربیان انجام میشود، اما فراگیران میتوانند خود را نیز آموزش دهند. آموزش میتواند در شرایط رسمی یا غیررسمی انجام شود و هر تجربهای که تأثیر شکل دهی بر نحوه اندیشه، احساس یا عمل فرد داشته باشد، میتواند نوعی آموزش تلقی شود. متودولوژی تدریس را تعلیم و تربیت مینامند. آموزش رسمی به طور کلی بهطور رسمی به مراحل زیر تقسیم میشود: پیش دبستانی یا مهد کودک، دبستان، دبیرستان و سپس دانشگاه، کالج یا کارآموزی. حدود سال 1918 بود که غرب کوشید تا تحولات دامنه داری در شیوه های یاددهی-یادگیری انجام دهد. نگاه علمی غرب به تدریس و فراگیری موجب شد تا با سرعتی شگفت، قلل آموزش را فتح و مدرسه را به مهمترین کانون تعلیم وتربیت تبدیل کند و جایگاه معلم را تا سرحدات بالاترین مقام سیاسی کشور خود بالا ببرد و اینگونه شد که به قول افالطون از علم به قدرت دست یافتند. گروهی به نام پیرسون بائهمکاری یونیسف به ارزیابی نظام آموزشی در کشورهای مختلف پرداخته که در آن معیارهای مختلفی در نظر گرفته شده است: سطح دسترسی مردم کشور به دانش پایه، وضعیت آموزش در مدارس ابتدایی، وضعیت مدارس راهنمایی و دبیرستان، سطح و شرایط تحصیل زنان و دختران در جامعه، میزان بودجه اختصاص یافته به آموزش، میزان درآمد ناخالص داخلی درآمد سالانه کشور تقسیم بر تعداد افراد کشوردر این رده بندی سعی شده کشورهای مختلف در مقایسه با پیشرفت سیستم آموزشی خود دسته بندی شوند.